Alex Manuputty verschool zich 330 minuten in een kast tijdens de gijzeling in de Apple Store in 2022
Hij verschool zich 330 minuten in een bezemkast van twee bij twee meter. Alex Manuputty maakte de gijzeling in de Apple Store op het Amsterdamse Leidseplein mee. ''Ik nam afscheid van mijn familie. 'Papa houdt van je', stuurde ik naar mijn zoon'', vertelt hij in WNL In de Kantine op NPO Radio 1.
''Dit is een trauma voor het leven'', vertelt Alex. Ter verwerking schreef hij een boek over de gijzeling. Netflix komt binnenkort met de film 'I Hostage'. Alex heeft hem al gezien. ''Het helpt. Je hebt een beeld in je hoofd en dat beeld was vaag. Nu heb ik meer zicht.''
“Ik kijk steeds om me heen, sta 24 uur per dag aan. Onverwachte geluiden zijn lastig. De toiletdeur houd ik het liefst open.”
'Is dit echt?'
Eigenlijk zou hij vrij zijn, maar op 22 februari 2022 is Alex toch aan het werk. ''Het zou een leuke dag moeten worden. De datum was 22-02-2022. Daar maakten we gein over. Hoeveel mensen zouden er wel niet trouwen?''
Het loopt anders. Terwijl Alex een klant helpt, ziet hij mensen wegrennen. ''Het was in de overgangstijd van de mondkapjes. Ik zag uitdrukkingen op hun gezicht, maar ik hoorde niets. Op het Leidseplein gebeurt wel eens wat, dat was ik gewend. Ik observeerde wat er precies gaande was en zag een man met twee geweren en een bomvest. Er gaat van alles door je heen. Is dit echt? Hij was aan het schieten. Toen was het duidelijk dat het echt was.''
Voorraadkast
Alex haast zich met de klant naar de nooduitgang. ''In mijn ooghoek zag ik mensen bij de liften staan, die wilde ik meenemen, maar op dat moment liep de gijzelnemer richting ons. Met drie mensen ben ik de voorraadkast in gegaan.''
“Ik nam afscheid van mijn familie. 'Papa houdt van je', stuurde ik naar mijn zoon.”
De 330 minuten in deze kast zijn zenuwslopend. ''Ik nam afscheid van mijn familie. 'Papa houdt van je', stuurde ik naar mijn zoon. Je ziet een persoon met een bepaald uiterlijk in militaire kleding en denkt: dit is een terroristische aanslag. Ik dacht: dit ga ik niet na kunnen vertellen.''
Alex vraagt de onderhandelaar of hij de kast uit mag, maar dat wordt afgeraden. ''Ik heb zoveel geluk gehad met de andere drie mensen in de kast. Je hebt elkaar nodig. We konden met elkaar functioneren. Dat had ook anders kunnen zijn.''
De Amsterdammer heeft nog steeds contact met de drie personen waarmee hij vastzat. ''Door de gedeelde traumatische gebeurtenis zijn we voor het leven aan elkaar verbonden.''
Salsa
Salsadansen blijkt voor Alex de manier om na de gijzeling uit de put te komen. ''Ik zat alleen maar thuis, helemaal in mezelf gekeerd. De muziek heeft me laten zien dat er een wereld is.'' Toch ervaart de Amsterdammer nog altijd posttraumatische stressklachten. Werken gaat niet meer. ''Ik kijk steeds om me heen, sta 24 uur per dag aan. Onverwachte geluiden zijn lastig. Ik houd niet van gesloten deuren. De toiletdeur houd ik het liefst open.''