Tommy Wieringa helpt Oekraïne: ‘Als we wapens leveren, dan winnen ze’

Schrijver Tommy Wieringa ging meermaals naar Oekraïne om hulpgoederen te brengen. Hij schreef er het boek Konvooi over. “De inval begon. Ik zat op de bank en ik voelde mij volstrekt machteloos. Ik dacht: ik moet iets doen”, vertelt Wieringa in Goedemorgen Nederland op NPO 1.

Oekraïne is Wieringa vertrouwd. Hij schreef er zijn roman Dit zijn de namen. Toen Russische soldaten in februari 2022 de grens overstaken, werd Wieringa overvallen door een gevoel van machteloosheid. Niet veel later begon zijn vriend Jaap Scholten, ook schrijver, de stichting Protect Ukraine, die terreinwagens en medische hulpgoederen naar het front brengt.

“Hij vroeg mij gelukkig meteen mee als chauffeur. Toen ben ik ingestapt”, vertelt Wieringa.

Bijna duizend dagen later gaat hij nog steeds regelmatig naar het front om Oekraïense soldaten van hulpgoederen te voorzien. “We werken een soort boodschappenlijstjes van commandanten af. Teenwarmers, scherfvesten, helmen; er is echt een schrijnend tekort. Soldaten moeten hun eigen uniform bij elkaar scharrelen.”

‘Gewoon doorrijden, doorademen’

“Zij vechten niet alleen voor Oekraïne, maar ook voor ons”, zegt Wieringa over de Oekraïners. “Ik ben blij dat ik iets kan doen.” Over werken in oorlogsgebied zegt hij: “Je mag wel bang zijn, maar niet laf. Gewoon doorrijden, doorademen, goed naar het luchtalarm luisteren en naar de schuilkelder gaan als het moet.”

Vooral ’s nachts vinden er luchtaanvallen plaats. “Dat is doodvermoeiend. De oorlog is nu bijna duizend dagen aan de gang. Hoe het je moreel verzwakt door die nachtelijke aanvallen… Na drie nachten slapeloosheid ben je gesloopt.”

Ontvang je al onze gratis nieuwsbrief? Meld je hier aan en mis niets van WNL!

De strijd in Oekraïne is een “gruwelijke vernietigingsoorlog, die zich zonder enige terughoudendheid richt op burgers”, verzucht Wieringa. “In Charkiv en Cherson zijn Russische drones alleen maar bezig om burgerdoelen te raken. Mensen die bij bushaltes staan, mensen die hun hond uitlaten.”

‘Als we wapens leveren, dan winnen ze’

Desondanks blijft Oekraïne onverminderd strijdbaar, ziet de schrijver. “Hun moreel is ongebroken. Hoe harder je ze aanpakt, hoe sterker ze worden. Maar ze moeten wel goed bevoorraad blijven en wij moeten ze heel goed helpen. Als we wapens leveren, dan winnen ze. Geen discussie. Geen twijfel mogelijk.”

Met zijn rugbyteam speelde Wieringa in Lviv vriendschappelijke wedstrijden tegen Oekraïense soldaten. “Het helpt echt dat wij daar komen, dat verbaast mij zo. Ze zeggen: het is alsof er een raam opengaat. Maar aan het eind zijn er tranen. Zij gaan terug naar het front, wij gaan terug naar hier. Het is een tragedie.”

Wieringa blijft terugkeren naar Oekraïne. “We zullen dapper moeten zijn. Wij allemaal. We blijven dit doen tot het einde van de oorlog.”

Lees ook: 

Faber: halverwege 2025 minder opvangplekken Oekraïners nodig

Door: Peter Visser