“Ik denk dat ik nog niet helemaal besef wat er net gebeurd is en waar we nu staan. Ik denk dat het ook nog wel even gaat duren. Het is bizar om hier te staan met mijn team en mijn coach aan mijn zijde. Met mijn laatste euro’s ben ik in 2017 naar Nieuw-Zeeland gegaan. In de hoop dat ik daar zou vinden hoe ik hier uiteindelijk kon eindigen. Toen dacht ik gewoon: verstand op nul en ik wil dit en ik heb er alles voor over.”
Ontvang jij al onze gratis WNL-nieuwsbrief? Meld je hier aan en blijf op de hoogte!
‘Nul ervaring’
Ze had naar eigen zeggen “nul ervaring” toen ze zich bij de trainingsgroep van Cameron aansloot. “Ook omdat ik in Nederland eigenlijk amper begeleiding had. De sportschool, ik wist niet eens wat het was. En als je achttien bent, dan zitten de meesten er al een aantal jaren in, vooral in een sport die zo explosief is. Ik moest eigenlijk vanaf nul beginnen. Matt heeft een taak gedaan voor tien mensen ongeveer, mentaal, fysiek, kracht, alles. Ik had vooraf ook research gedaan en ik kwam erachter dat deze man wist waarover hij praatte.”
Ondertussen moest er ook brood op de plank komen, want meetrainen in Nieuw-Zeeland was uiteraard niet gratis. Ze had baantjes. Tot ze twee jaar geleden de A-status kreeg van sportkoepel NOC*NSF en de bijbehorende toelage. “Daarvoor werkte ik in de verpleging, in de zorg en in Frankrijk zelfs bij de McDonald’s, in de jaren dat Nieuw-Zeeland door corona op slot zat en ik daar trainde.”
Studeren
Sinds het weer kan zit de studente psychologie aan de Open Universiteit in de winter weer aan de andere kant van de wereld, waar ze in het najaar na een hernia de voorbereiding weer oppikte. Een operatie was niet nodig. “Nee, het was zes uur per dag oefeningen doen. Op dat moment kon ik niet staan, niet lopen, niet koken, niks eigenlijk. Misschien heeft het wel een goed effect gehad. Het ging ervoor steeds beter. Het zette me weer even op de grond.”
