Trots en verdriet bij Marokkaanse gastarbeiders: ‘Ik bleef maar huilen om het afscheid’

Een groot deel van de gastarbeiders die in de jaren 60 en 70 vanuit Marokko naar Nederland kwamen, hadden het idee hier tijdelijk te verblijven. Het verblijf werd uiteindelijk definitief. Velen hebben hun familie met pijn in het hart moeten verlaten. Dat verhaal delen Marokkaanse gastarbeiders, die inmiddels van hun pensioen genieten in Nederland, in het WNL-programma Mocronado’s op NPO 2.

In de jaren 60 en 70 stonden Nederlandse fabrieken te springen om gastarbeiders. In diezelfde periode ging het op de arbeidsmarkt in Marokko erg slecht, met grote werkloosheid. Nederland en Marokko besloten elkaar een handje te helpen en sloten een overeenkomst: Nederland mocht arbeiders werven uit Marokko.

Ontvang je al onze gratis nieuwsbrief? Meld je hier aan en mis niets van WNL!

Marokkanen die in Nederland als gastarbeider aan de slag wilden, konden zich in eigen land melden bij een selectiebureau. Daar vond de eerste doorlichting plaats. Als de kandidaat werd goedgekeurd, werd er een arbeidsovereenkomst opgetuigd. Zo kwam de eerste stroom aan Marokkaanse gastarbeiders op gang.

‘We hielden het nooit droog’

Abdellah Laâguili (75) behoort tot die eerste lichting gastarbeiders die vanuit Marokko naar Nederland trok. Op 8 augustus 1969, de dag dat hij vertrok, hield hij een dagboek bij. Daarin schreef hij: ‘De tranen schieten in mijn ogen. De tranen rollen over mijn wangen. Ik huil, ik blijf maar huilen om het afscheid.’ Vooral het afscheid van zijn familie viel hem zwaar. “Ik moest het doen, ik moest helpen. Want mijn vader zou binnen vier jaar met pensioen gaan”, zegt hij. “Ik zag het positief in, maar diep in mijn hart was ik niet blij. Want ik moest weg uit Marokko en ik wist niet waar ik terechtkwam.” Laâguili omschrijft het als “het moeilijkste afscheid dat ik ooit heb meegemaakt”.

Meer van Mocronado’s van Omroep WNL zien? Dat kan! Kijk alle uitzendingen nu hier terug

Mohamed Amdaouech (77) deelt deze ervaring, al verliep zijn reis iets anders. Hij vertrok zonder medeweten van zijn ouders naar Nederland. “Mijn vader wist van niks, mijn moeder wist van niks, niemand wist ervan. Ik heb zelf mijn paspoort en reis geregeld”, vertelt Amdaouech in gesprek met de andere Mocronado’s. Dat betekent niet dat hij geen verdriet voelde. Vooral het gemis van zijn moeder valt hem tot op de dag van vandaag zwaar. “Ik mis mijn moeder meer dan ik mijn eigen kinderen mis.”

Als hij bij zijn moeder op bezoek ging in Marokko en na enige tijd weer terug moest naar Nederland voor werk, hielden zij het niet droog. “Mijn moeder snikte altijd als ik vertrok. Dan moest ik ook huilen. Ik denk nog vaak aan mijn ouders. Ze zijn het belangrijkste voor een mens.”

In de televisieserie Mocronado’s van Omroep WNL blikt een groep van vijf Marokkaanse mannen terug op hun werkzame leven en beschouwen ze het leven van nu; als pensionado in een land waar ze eigenlijk alleen ‘te gast’ zouden zijn. Benieuwd naar de zesdelige serie Mocronado’s? Kijk vanavond naar NPO 2 om 23.30u. Of kijk Mocronado’s terug via NPO Start.

Door: Vick ten Wolde