Europarlementariër Assita Kanko: ‘Geen enkel excuus om je kind te laten besnijden’

De Vlaamse Europarlementariër voor de N-VA Assita Kanko waarschuwt dat in Europa duizenden meisjes het gevaar lopen op genitale verminking. “Het is verwoestend voor je kindertijd”, zegt de Europarlementariër, die zelf op vijfjarige leeftijd werd besneden in Burkina Faso, in het tv-programma WNL op Zondag.

Er zijn in Europa ongeveer een half miljoen vrouwen en meisjes die met de gevolgen van genitale verminking leven, weet Kanko. “In België zelf spreekt men van bijna 9000 meisjes die het risico lopen genitaal verminkt te worden”, vertelt de Europarlementariër, die zich inzet voor de (potentiële) slachtoffers. “Het is jammer dat er zoveel tolerantie bestaat voor dit gedrag.”

Kanko heeft zich na haar genitale verminking nooit meer echt kind gevoeld en waarschuwt voor de langetermijngevolgen. “Als kind heb je vertrouwen in je ouders. Je gelooft dat ze alles voor je zullen doen. Maar na zo’n gebeurtenis weet je dat niet meer zeker. Alle bruggen zijn dan kapotgeslagen. Iedereen heeft een andere ervaring, maar één ding is zeker: naderhand kun je je omgeving niet meer vertrouwen.”

“Na die vreselijke pijn ben je permanent op je hoede. Je weet niet wat er nog meer met je kan gebeuren. Ik ben op mezelf gaan rekenen. Soms zeggen vrienden: laat toch iemand iets voor je doen. Maar je leert te vertrouwen op jezelf, want je kan op niemand anders rekenen.”

‘Ergste is dat niemand iets doet’

Kanko groeide op in een islamitisch gezin in Burkina Faso. Op de dag van haar besnijdenis vertelden haar ouders dat ze ergens zou gaan spelen met een ander kind. “We zijn nooit naar dat kind gegaan.” In plaats daarvan werd ze meegenomen naar de plek van onheil. “De fysieke pijn van de besnijdenis is niet te beschrijven, maar niet het enige feit dat vreselijk is. Het is ook dat je daar staat en niemand iets doet.”

“Ik stond daar met vier andere kinderen, werd vastgepakt en naar de grond geduwd door de oude vrouwen. Je ruikt de geur van bloed en je weet dat men is gaat wegsnijden, alleen weet je niet wat. Mijn moeder stond erbij, de markt was in de buurt. Je roept, maar niemand komt. Dat heeft mij meer geraakt dan de besnijdenis zelf.”

Het is de voedingsbodem geweest voor haar politieke idealen. “Ik dacht: ik wil nooit een van de personen zijn die niet komt”, vertelt Kanko over de reden voor de strijd die ze nu voert. De pijn gaat voorbij en je leert er mentaal mee omgaan, maar het komt ook altijd terug.”

“Als volwassen vrouw besef je dat het niet je lichaam is dat besneden is, het is je leven waarin men snijdt”, vervolgt ze. “Wanneer je voor het eerst verliefd wordt, wanneer je een kind krijgt: er is altijd iets dat niet gaat. Je moet permanente controle krijgen over het kind in jezelf, dat nooit opgroeide. Dat bange kind komt soms terug.”

Cultuurrelativisme

Europeanen die hun kind laten besnijden doen dat vaak in Frankrijk of in het land van herkomst, meestal in de zomervakantie, stelt Kanko. “Dan is er veel meer tijd om fysiek te genezen en terug te komen. Maar het kind verandert. Je bent na zo’n gebeurtenis echt niet meer hetzelfde.”

Toch stuitte haar woorden vaak op kritiek, zegt ze. “Als ik dit aankaart, krijg ik te horen dat ik begrip moet tonen en dat mensen tijd nodig hebben om te begrijpen dat dit niet goed is.” Er is “heel veel cultuurrelativisme. Maar ik vind dat er geen enkel excuus kan bestaan om je kind te laten besnijden. Iedereen is slim genoeg om te begrijpen dat je niet een deel van je kind wegsnijdt”.

Kanko noemt zichzelf nu “ontembaar en vrij” en wil dat dat gevoel bereikbaar is voor vrouwen die worden onderdrukt. “Ik maak werk van mijn vrijheid en dat beschouw ik als een plicht. Als je de onderdrukking aanvaart, laat je alle andere vrouwen in de steek. De onderdrukking voor één persoon aanvaarden is de deur openen voor de onderdrukking van alle andere mensen.”

Luister deze aflevering hier terug als podcast. 

Door: Peter Visser