Praten over rouw is nog altijd een taboe in Nederland

Niets hoort zo bij het leven als de dood, maar rouwen als nabestaanden blijft een onderbelicht topic. Wie een ouder of partner heeft verloren, moet na vijf dagen alweer aan het werk. En dat werkt een taboe in de hand.

Schrijver en podcastmaker Liesbeth Rasker kan daar als geen ander over meepraten. Op jonge leeftijd verloor ze haar moeder. Ze maakte een podcast over wat verlies en rouw met haar leven doet en heeft gedaan. "Ik vroeg me aan het begin van het maakproces af hoe ik verbonden kon blijven met mijn moeder. Het leven gaat namelijk door", vertelt Rasker in Stand van Nederland: Generatie Next.

Het werd uiteindelijk een podcast waarin Rasker in gesprek gaat met anderen die ook een dierbare hebben verloren. "Er is ongelooflijk gretig op gereageerd. Ik kreeg honderden berichtjes van mensen die de verhalen heel herkenbaar vonden omdat ook zij een dierbare hebben verloren." En dat zette Rasker aan het denken: rouwen is een taboe in Nederland.

Nabestaandencafé

Femke Uithol, oprichter van het nabestaandencafé, liep daar ook tegenaan. Het nabestaandencafé is speciaal opgericht voor mensen die een naaste hebben verloren. Er worden themabijeenkomsten georganiseerd, maar er is ook een appgroep waar mensen hun verhalen in kwijt kunnen. "Voor de appgroep is inmiddels een wachtlijst. We zien dat er heel veel animo is, want mensen willen hun verhaal kwijt", vertelt Uithol.

Ook ziet Uithol dat er onderling veel begrip is voor elkaars rouw. "Mensen begrijpen elkaar beter, ook als je een grapje maakt over de dood. Je hoeft niet uit te leggen dat het een grapje is." De oprichters willen het café landelijk uitrollen en misschien zelfs over de grens introduceren als de vraag nog veel groter blijkt te zijn.