Patrick was ruim 20 jaar drugsverslaafd en dakloos: ‘Een boek vol ellende’

Dik twintig jaar lang was de Rotterdamse Patrick van der Jagt verslaafd. Hij zwierf van jongs af aan op straat rond, zonder doel, behalve het scoren van verslavende middelen. "Overal waar ik kijk, heb ik geslapen", blikt hij terug in WNL In de Kantine op NPO Radio 1. "In ziekenhuizen, in parkeergarages en publieke wc's." Nu is hij succesvol spreker en schrijver, maar dat was geen eenvoudige route.

Patrick woonde al op jonge leeftijd samen, maar dat liep spaak. Vanaf dat moment leefde hij op straat. "Mijn moeder vertelde tegen mij dat ik onhandelbaar was. Ik was niet meer bij haar welkom om te slapen." Zijn moeder is inmiddels overleden. "Als ze nu mijn verhaal leest, zou ze trots op me zijn. Dat ik mezelf bij de kloten heb kunnen pakken en iets van mijn leven heb kunnen maken. Je moet het zelf doen, maar je kan het niet alleen."

'Misschien moet ik gaan luisteren'

Zijn verhaal is er één van uitersten. Na ruim twintig jaar dakloos en verslaafd te zijn geweest aan cocaïne en heroïne, vond hij de kracht om uit de goot op te staan. "Ik heb het 20 tot 25 jaar zelf geprobeerd en kijk waar het mij bracht. Als je het zelf probeert en het lukt niet, moet je hulp accepteren van mensen die er verstand van hebben. Je moet bij jezelf gaan nadenken: misschien had ik het wel fout en moet ik het over een hele andere boeg gooien. En moet ik gaan luisteren."

'Je moet een keertje je bek houden', kreeg hij weleens van hulpverleners te horen tijdens zijn afkickperiode. "Als ik een tijdje nuchter was, dacht ik dat een drankje of een blowtje wel weer kon. Maar dat kan natuurlijk niet. Ik denk dat veel mensen hetzelfde idee hebben."

Schrijven 'was een hel'

Over zijn leven schreef hij het boek Caveman. Het schrijven van een boek helpt bij veel mensen voor de verwerking van een bepaald trauma. Patrick onderstreept dat, maar geeft ook aan dat het schrijfproces "een hel is geweest". Telkens moest hij terug naar de traumatische momenten van zijn verleden. "Ik voelde me dan zo klote, maar ik kon niet stoppen. Ik heb een kind, een vrouw, een leven."

"Ik gun mezelf veel meer", zegt hij. "Als ik terugga naar die momenten, lijk ik tegen mezelf te willen zeggen: sta op, doe iets." Voor mensen met verslavingsgevoeligheid kunnen zulke momenten spannend zijn. "Dat wist ik van tevoren. Ik heb nu genoeg tools, anders had ik het niet gedaan."

Ontvang je al onze gratis nieuwsbrief? Meld je hier aan en mis niets van WNL!

Terugblik

Als ‘Caveman’ ontroerde hij in 2018 miljoenen kijkers in het tv-programma The Rotterdam Project van Beau van Erven Dorens. Hij blikte vorige week samen met Van Erven Dorens terug in de talkshow Humberto. De vonk die ze in de ogen van de verslaafde Patrick zagen, deed ze geloven dat hij iemand was die ze zouden kunnen helpen. Dat lukte ook. Van Erven Dorens had tranen in zijn ogen tijdens de uitzending van Humberto.

Volgens Patrick is het nooit te laat om drugsverslaafden te helpen. "Daar geloof ik niet in. Bij sommige mensen zie je de kracht gewoon. Misschien heeft het niet met hun ogen te maken, maar met hoe ze zich manifesteren."

Patrick had, wanneer hij met anderen sprak, altijd een goed gesprek. "Omdat ik interesse toonde. Soms ook niet, maar dan was ik daar ook eerlijk over. Dat is wat Beau zo geraakt heeft." Een opvallend detail is dat zijn huidige vrouw de eindredactrice van het tv-programma was. Samen met haar hebben ze een zoontje, Floris.

'Het is leven of dood'

Jarenlang stond hij er alleen voor, maar nu is Patrick al zes jaar lang clean en staat hij weer op eigen poten. Spannend vindt hij dat niet, omdat er een knop is omgegaan. "Je moet gaan beseffen dat het godverdomme leven of dood is. Als je echt verslaafd bent... het is niet niks. Een boek vol ellende."

Patrick is zich bewust dat hij de ziekte niet heeft verbannen, maar kleiner heeft gemaakt. "Ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en ben gaan geloven in wat werkt. Herstel is een manier van leven geworden. Daar hoort goed slapen en eten bij en ervoor zorgen dat ik normaal werk. Alles wat een normaal mens doet."