WNL Misdaadarchief: Zo begon de zoektocht naar het ‘Maasmeisje’

In WNL Misdaadcollege vertellen politieonderzoekers en officieren van Justitie hoe de zaak van het ‘Maasmeisje’ werd opgelost. In 2006 werden er in de Maas verschillende lichaamsdelen gevonden van een jonge vrouw. Toch werd er op dat moment niemand vermist die voldoet aan haar beschrijving. De politie stond voor een raadsel.

“Ik kwam op het idee: we moeten de burgers erbij halen,” zegt teamleider Ger Kapsenberg. “Maar het hoofd dat we hadden was niet meer toonbaar.” Al snel realiseert Kapsenberg zich dat de oplossing misschien ligt bij een andere geruchtmakende zaak: het meisje van Nulde.

Op het moment van het onderzoek was er één autoriteit op het gebied van het reconstrueren van hoofden: Caroline Wilkinson, een forensisch antropologe. “Zij had succesvol de schedel gereconstrueerd van het meisje van Nulde. Dat wilden wij ook,” zegt Marco Sens van de forensische opsporing.

Daarom reisde Sens met de schedel van het toen nog onbekende meisje af naar Wilkinson. “Ik herinner me die zaak nog goed,” zegt zij. “Het ging om een kind, dat zien we niet vaak. Ik had destijds een klein kind, en dan raakt het je altijd wat meer.”

Giswerk

“We bouwen de anatomie van een schedel rechtstreeks op de schedel”, zegt Wilkinson. “We gebruiken anatomische normen om gezichtskenmerken te reconstrueren. Wanneer we alleen schedelinformatie hebben, doen we gewoonlijk metingen aan de oogkassen om de ogen te reconstrueren, en metingen aan de neusopeningen voor de neus. Het is een combinatie van giswerk en veel anatomische standaardgegevens.”

Wilkinson kreeg bepaalde informatie al van het onderzoeksteam. “Volgens die informatie was ze een tienermeisje. Ze was van origine een zwart Afrikaans meisje. We wisten iets over haar gezicht door het bewaard gebleven zachte weefsel. De oren waren bijvoorbeeld goed bewaard gebleven. Er was informatie over haar huidskleur, haar oogkleur en haar haarkleur en wat voor haarsoort ze had.”

Oorringen van Maasmeisje

Naast informatie over haar gezicht, was er ook informatie over oorringen die bij het Maasmeisje waren gevonden. “Dat soort kleine persoonlijke dingen kunnen heel belangrijk zijn als herkenningskenmerken.”

Bij de reconstructie is het voor Wilkinson vooral van belang dat bekenden van het meisje haar zullen herkennen.”Een exacte gelijkenis maken gaat niet, maar er moet genoeg informatie zijn om als familielid of vriend de betrokkene te herkennen op basis van de reconstructie.”

WNL duikt deze zomer in het WNL Misdaadarchief. Deze geruchtmakende zaken kwamen de afgelopen jaren langs in de misdaadprogramma’s zoals Misdaadcollege, Zaak van je Leven en Doden Liegen Niet. Alle afleveringen van Misdaadcollege zijn terug te kijken op NPO Start.

Door: Redactie