Apeldoorn herdenkt aanslag Koninginnedag 2009 in Grote Kerk

Apeldoorn staat dinsdag stil bij de aanslag precies tien jaar geleden op Koninginnedag. Karst T. reed met zijn auto het publiek in en doodde daarbij zeven mensen. Daarna probeerde hij de bus met de koninklijke familie te rammen.

In Goedemorgen Nederland blikken verschillende direct betrokkenen terug op de aanslag. In de Grote Kerk in de stad is vanavond een grote herdenking.

Herman Talstra zag de daad van T. voor zijn ogen gebeuren. Hij was als verslaggever van RTV Apeldoorn aanwezig in de koninklijke bus tijdens de optocht. "Wij konden het niet geloven."

De verslaggever zegt dat ze in de bus al snel doorkregen dat er iets mis was. "De beveiligers bleven in hun oortje praten en werden onrustig." Toen de bus stil werd gezet, rende Talstra, net als de andere verslaggevers, eruit om te zien wat er gebeurd was.

"Ik zag de laatste man die werd geraakt door de auto nog neervallen", blikt Talstra terug. "Daar ben ik direct heen gerend en zag toen dat hij overleed. Daarna kwamen de medewerkers van het Rode Kruis die hem nog probeerden te reanimeren."

De dochter van Talstra werd in 2009 geboren, waardoor hij de afgelopen jaren met Koningsdag met een zeil op de rommelmarkt stond. "Daardoor hoefde ik hier niet aan te denken, maar doordat jullie (Goedemorgen Nederland) contact met mij zochten, kwam het toch weer boven. Ik heb er afgelopen nacht niet door kunnen slapen."

"Ik merkte dat er een drempel was voor mij", zegt Talstra. "Daarom heb ik steun gezocht bij andere mensen die erbij waren."

'Kinderherdenking was belangrijk'

Anke Donicie was ook ooggetuige van de aanslag. "Wij stonden eerst op de plek waar de auto uiteindelijk het publiek inreed, maar werden kort daarvoor verplaatst naar vlakbij de Naald." De auto van T. kwam tegen de Naald tot stilstand.

Ze was met haar familie aanwezig, waardoor haar vier kinderen de aanslag zagen gebeuren. Dat was een van de redenen dat ze later een kinderherdenking organiseerde.

Een aanslag zien kan ernstige gevolgen hebben voor de kinderen, zegt Donicie. Ze kunnen er hun hele leven last van houden. "Het is heel intens om iemand te zien overlijden. Op andere moeilijke momenten kan het een gevoel van angst triggeren. De basisveiligheid is aangetast. Dat moet je zien te herstellen."

"Kinderen herdenken anders dan volwassenen. Die hebben niets aan dat zware wat volwassenen doen", verklaart Donicie de noodzaak voor de speciale dienst.

"Het was erg bijzonder. We hebben dat neergezet met een groot team van fijne medewerkers", herinnert de kindertherapeut zich. "Het bood een stuk troost en warmte aan de kinderen en ouders."

Donicie zegt zelf ook hulp te hebben gezocht na de aanslag. "Ik was zelf ook ooggetuige. Daarom heb ik hulp gezocht bij een collega. Je kunt het namelijk niet veranderen, maar moet het wel verwerken."