Bizar en emotioneel getuigenverslag: agent beschoten met automatisch wapen

Een van de agenten die dienst had tijdens de overval op een kantoor van waardetransporteur Brink's lijdt sinds dat incident aan 'een niet erkende vorm van PTSS'. Dat schrijft Don, zoals de agent heeft, in een emotioneel verhaal dat is gepost op de Facebook van Politie Amsterdam Centrum-Amstel.

Bij de zeer gewelddadige overval op het depot van Brink's bliezen de daders een gat in de gevel met de springstof pentriet. Nadat ze 12 miljoen euro buitmaakten, schoten de daders tijdens hun vlucht met automatische wapens op de politie. Het scheelde maar een haar of Don was ook geraakt, legt hij uit.

'Ik word beschoten!'

Als een wegblokkade voor de criminelen wordt opgeheven omdat ze via een andere route lijken te vluchten, moet Don een tijdje wachten voor hij weg kan rijden. De politievoertuigen staan in rijen geparkeerd om te voorkomen dat de daders via die weg kunnen voorkomen. Dan hoort hij gierende banden achter zich: in zijn achteruitkijkspiegel ziet hij dat de daders in een grijze Audi naderen. "Ik zie vanuit het linker achterraam iets zwarts komen. Felle, grote flitsen komen eruit vandaan en ik hoor de zware knallen er tegelijk bij. Alles gaat nu heel snel. Ik word beschoten!"

Don zet de auto stil en op 50 meter voor de auto met de verdachten passeert stopt het schieten. "Hij hoeft de trekker maar aan te raken en ik ben er geweest", aldus Don in zijn blog. Als ook een tweede Audi met nog meer verdachten is gepasseerd kijkt Don zichzelf na: "Gelukkig nergens bloed, geen pijn. Ik ben in orde."

Er volgt een lange nacht waarin Don en zijn partner Jay de verdachten volgen tot in Eindhoven, maar de auto waarin ze rijden is te langzaam om hen bij te houden. Andere collega's lukt dat wel, maar de overvallers weten te ontkomen door een hinderlaag.

'Ernstige, permanente deuk'

Na een emotionele debriefing komt Don 's ochtends rond een uur of tien thuis. "Ik hoorde mijn verloofde zeggen: 'Wat ben jij laat thuis?' Ik brak helemaal op dat moment. 'Je mag blij zijn dat ik überhaupt nog thuis ben gekomen.' Ik huilde, zoals ik dat nog nooit eerder gedaan had." Don legt uit dat dat moment het begin was van een lange periode van herstel. "Bij mij is later, zoals ik het maar noem, een niet erkende vorm van PTSS vastgesteld en heb daar sindsdien erg veel last van gehad en nog steeds. Deze ervaring heeft mijn leven onherstelbaar veranderd en heeft een ernstige permanente deuk in mijn gezondheid opgeleverd."