‘Mijn baas stond te juichen na de moord op Van Gogh’

In het kader van ‘Kunnen we praten?’, een samenwerkingsproject van WNL met De Correspondent en het AD, praat WNL met kiezers die het vertrouwen in de politiek zijn kwijtgeraakt. De derde in de serie is Tamara Wulffelé (35). Wulffelé woont in de gemeente Amersfoort en is een alleenstaande moeder.

Luister deze zaterdag naar de WNL-special Kunnen we praten?, met Joris Luyendijk en Margreet Spijker. Om 19:00 op NPO Radio 1.

Wil jij ook je verhaal doen? Mail dan met WNL.

“Ik heb gelukkig het gevoel dat ik mij vrij kan uiten over mijn voorkeur voor de PVV. Natuurlijk, de reacties zijn niet altijd even positief. Mij maakt het ook niet zoveel uit wat andere mensen van mij vinden, ik laat mij niet zo snel de mond snoeren. Ik spreek echter genoeg mensen die het moeilijk vinden om zich uit te laten over hun voorkeur, daar niet zo vrijelijk over kunnen doen als ik.

Wilders wordt wel vaker een populist genoemd, mensen gebruiken die term vaak als iets vies. Als je de term letterlijk neemt, betekent het luisteren naar de wens van het volk. Dat is een héél belangrijk punt. Wilders luistert naar de meerderheid van het volk. Wat is daar nou slecht aan? Hij luistert, hij doet wat hij zegt. Wilders is eerlijk.”

‘Juichen om moord Van Gogh’
“Ik werkte via een uitzendbureau op het secretariaat van een bedrijf. Mijn manager was een fervent PvdA-aanhager, hij liet het partijblad op het werk bezorgen. Ik was aan het werk toen op de radio bekend werd gemaakt dat Theo van Gogh was vermoord. Daarop begon mijn baas te juichen: ‘eigen schuld, dikke bult’. Hoe kun je dat nou zeggen? Dat mocht niet normaal worden.”

PVV’er van het eerste uur
“Het is voor mij het moment geweest om te zeggen: ik wil politiek actief worden. Allereerst bij de jongerenafdeling van de LPF, maar daar was het net zo’n zooitje als bij de LPF dat even heeft geregeerd. Een jaar later heb ik een open sollicitatie naar Wilders gestuurd, vlak nadat hij uit de VVD is gestapt. Ik werd aangenomen: zat ik daar met Geert Wilders, Martin Bosma en de secretaresse van Geert.

Ik heb daar van alles mogen doen voor de campagne in 2006, de beginjaren van de partij. Een jaar later verviel mijn functie langzaam maar zeker. Ik kon blijven, maar achtte mezelf niet in de wieg gelegd als secretaresse en met mijn achtergrond was ik ook niet geschikt als beleidsmedewerker.

Er zitten een stel mafketels in Den Haag tussen die de PVV van te voren uitsluiten voor een coalitie. Ik sluit niet uit dat Mark Rutte alsnog met de PVV wil samenwerken, al hoeft dat voor mij niet per se. Volgens mij oefent hij iedere ochtend voor de spiegel hoe hij geloofwaardig over moet komen. Aan de andere kant: als ze tot een goede overeenstemming kunnen komen en een mooi regeerakkoord kunnen sluiten: wie ben ik dan om daar tegen te zijn.”

Door: Redactie