Studente Claire nog steeds emotioneel na schietpartij Erasmus MC: ‘Hoe kon dit gebeuren?’

”Wat me het meest is bijgebleven? Hoe we op het dakterras stonden. Ik dacht aan mijn ouders en broer. Ik dacht: ik wil niet dood, dit is niet hoe ik doodga, ik wil niet dat mijn ouders hun dochter op zo’n dag verliezen”, vertelt geneeskundestudente Claire de Groot in WNL In de Kantine op NPO Radio 1.

En jaar geleden was ze in het Erasmus MC, waar Rotterdammer Fouad L. de 43-jarige huisarts Jurgen Damen doodschoot. Eerder die dag bracht hij zijn 39-jarige buurvrouw Marlous en haar 14-jarige dochter Romy om het leven.

”We zaten in de les. Langzaam kregen we berichten door. Het begon met verhalen dat er geschoten was bij de metro, toen hoorden we over het klaslokaal en vervolgens wisten we dat er een docent was doodgeschoten”, herinnert Claire zich.

”Eerst geloof je het niet. Daarna raak je helemaal in paniek. Je denkt: ik moet hier weg. Alle lokalen zaten vol, want iedereen had volop les. We werden naar buiten geëvacueerd, maar het bleek dat we naar hem toegestuurd werden. Ik zag een schim van hem, hij had iets in zijn hand. Hij stond boven en wij beneden. Iedereen zette het op een rennen. Iedereen was in paniek. Je kon niet kiezen waar je heen liep, omdat je in een stroom van mensen terechtkwam. De ene stroom ging een lokaal in, de andere de toiletten en wij gingen naar het dakterras.”

Rook

Eenmaal op het dakterras bleek er geen nooduitgang te zijn. Claire hoorde schoten, maar kon deze niet plaatsen. ”Achteraf bleek dat hij een demper op zijn pistool had.” Claire denkt terug aan alle rook door de molotovcocktails. ”Dat maakte de paniek alleen maar erger. Ik zag beneden een studiegenootje en riep: vang mij. Het was drie of vier meter hoog, maar ik brak nog liever een been dan daar nog een seconde te blijven.”

Ontvang je al onze gratis nieuwsbrief? Meld je hier aan en mis niets van WNL!

Claire kwam goed terecht en vluchtte met een groep via het Museumpark naar de Witte de Withstraat. ”Daar hebben we uren in een willekeurig studentenhuis gezeten. Mijn huisgenoten kwamen me ophalen. Die avond heb ik onder een dekentje een beetje voor me uitgestaard. Ook belde ik met studiegenoten. We probeerden alle details uit te zoeken. Een mens wil toch controle over de situatie hebben. We zochten naar feiten. Dat gaf rust.”

‘Elke keer werd ik getriggerd’

Na 28 september 2023 leek het aanvankelijk goed te gaan met de student geneeskunde. ”Maar dat stagneerde. Ik merkte dat ik heel fel reageerde op geluiden. Ik woon aan een drukke straat waar veel ambulances langsrijden. Elke keer werd ik getriggerd. Op het station raakte ik in paniek door een groep jongens die renden voor de trein. Ik moest een huisgenoot bellen om rustig te worden. Ook had ik veel nachtmerries, over een schutter die mij dood ging schieten. Ik schrok wakker voordat ik werd ‘vermoord.’ Ondertussen liep ik coschappen.”

Tijdens een huisweekend in Maastricht ging het mis. Claire raakte volledig in paniek in een van de grotten waar het gebied bekend om staat. ”Ik bedacht me dat onze tassen niet waren gecheckt. Mensen konden een mes bij zich hebben.”

Sprinklers

Uiteindelijk heeft Claire EMDR-therapie gevolgd om met haar trauma om te kunnen gaan. Het hielp. ”Na de eerste sessie kon ik al veel beter slapen.” Ook heeft ze antwoord op de vraag waarom het sprinklersysteem in het Erasmus MC niet afging. ”Dat hebben we ons maanden afgevraagd. Waarom zaten we in die rook? Tijdens deze uitzending hoorde ik van hulpverlener Maikel dat sprinklers niet aanspringen door molotovcocktails. Het geeft veel voldoening dat ik dat nu weet.”

Lees ook:

Parkeerkrapte blijft ‘een gat in de markt’: ondergronds parkeren is booming

Door: Michiel van Renselaar