De zorgen bij huisartsen zijn nog altijd groot, ondanks dat zij een week geleden besloten alsnog het Integraal Zorgakkoord (IZA) te ondertekenen. Dat zegt huisarts Güven Yildiz in Goedemorgen Nederland op NPO 1. Tot vorige week talmden de artsen met het zetten van de handtekening, omdat ze niet geloofden dat ze de zo gewenste extra tijd voor hun patiënten zouden krijgen en evenmin geloof hadden in de financiering daarvan.
De ledenvergadering van de Landelijke Huisartsen Vereniging (LHV) stemde een week geleden toch in met de ondertekening. Een woordvoerder liet weten dat concrete invulling van twee van de tien punten die de huisartsen geregeld wilden zien, ze over de streep heeft getrokken. In september ondertekenden elf andere zorgpartijen het akkoord al.
Volgens Yildiz is het zorgakkoord door huisartsen ondertekend om in ieder geval aan tafel te blijven. “Niet tekenen kon eigenlijk niet, want dan sta je aan de zijlijn en kun je helemaal niet meepraten”, zegt de ervaren huisarts in het televisieprogramma. “Maar we hopen wel dat nu een aantal zaken echt veranderd zullen worden.”
Noodkreet onbeantwoord
Yildiz stond afgelopen zomer nog op het Malieveld in Den Haag om aandacht te vragen voor de hoge werkdruk waar veel huisartsen gebukt onder gaan. “Den Haag vraagt ons meer en meer om dingen bij te houden. Iedere minuut die je bezig bent om een document in te vullen, gaat af van de tijd die je kunt vrijmaken voor patiëntencontact. Dat is één van de redenen dat wij in juli 2022 massaal naar het Malieveld getrokken zijn.”
“De meeste collega’s verzuipen letterlijk in het werk. Wij vroegen aan het kabinet: help ons om het werk naar behoren uit te voeren.”
Volgens Yildiz heeft zorgminister Ernst Kuipers tot dusver geen gehoor gegeven aan die noodkreet. “Hij heeft het laten afweten, hij heeft niet naar de signalen geluisterd. We hebben meer en meer problemen, waarbij huisartsen er alleen voor staan. Dingen moeten anders worden ingericht, anders werpen steeds meer collega’s de handdoek in de ring”, zegt Yildiz, die waarschuwt dat er al een groot personeelstekort is.
Werkplezier
Yildiz, twintig jaar huisarts, is ondanks de hoge werkdruk nog altijd blij met haar beroep. “Je bent in de bijzondere situatie dat je heel dicht bij mensen staat. Je mag als buitenstaander deel uitmaken van de mooie en minder mooie momenten van de patiënt. Dat typeert ons werk en vind ik na al die jaren nog steeds bijzonder”, zegt ze op de dag van het werkplezier in de zorg.
Maar dat het werk de laatste jaren zwaarder is geworden, staat volgens haar buiten kijf. “Op het moment dat wij besluiten een patiënt door te verwijzen, duurt het heel lang voordat er daadwerkelijk een vervolgafspraak komt. Als huisartsen raakt ons dat diep en het verminderd het werkplezier. Je moet de patiënt ondersteunen en tijd overbruggen, maar daar ben je niet altijd bekwaam in. Het kost veel tijd en energie. Je gaat eigenlijk over je grenzen.”
Een gevolg van de wachttijden is dat steeds meer patiënten huisartsen en assistenten agressief bejegenen, zegt Yildiz. “Onze deuren staan altijd open. Ook voor een agressieve patiënt kun je de deur niet zomaar sluiten. Jammer genoeg is er een kleine groep mensen die de problemen niet meer goed kan verwoorden en grijpt naar verbale agressie en soms zelfs fysieke agressie.”
Lees ook:
Gesteggel om cao-akkoord ziekenpersoneel: ‘Wij voelen ons niet serieus genomen’
Door: Peter Visser