Hoewel het een feestelijk moment moet zijn, eindigt de jaarwisseling op veel plekken in Nederland in een uitbarsting van geweld. Agressie tegen hulpverleners is daarin geen uitzondering, stelt ook korpschef Erik Akerboom van de Nationale Politie.
Hij omschrijft in zijn eindejaarsboodschap de jaarwisseling als een hoogrisico-evenement voor hulpverleners. “Miljoenen euro’s schade, honderden gewonden, dodelijke slachtoffers en agressie tegen politie en hulpverleners. Onder meer door vuurwerk dat naar hen wordt gegooid en afgeschoten.”
Akerboom roept op ervoor te zorgen dat de agressie tegen hulpverleners stopt en vraagt om de jaarwisseling “met elkaar feestelijk én vooral veilig voort te zetten”.
‘Ga naar huis. Donder op’
De ‘bloggende agente’ Lieke onderschrijft de zorgen van Akerboom in een emotioneel artikel en gaat nog een stapje verder door aan alle rechters van Nederland te vragen om minder coulant om te gaan met personen die geweld tegen hulpverleners hebben gepleegd. ‘Als het weer misgaat, hebben we jullie nodig. Wij staan naast elkaar, voor elkaar, achter elkaar. Als ze niet met hun poten van ons afblijven, geef ze dan asjeblieft geen taakstraf. Sta achter ons.’
Verder omschrijft ze in haar artikel hoe het werk van hulpverleners soms best een uitdaging kan zijn. Dat is niet erg, want volgens haar voeren de meesten hun werk met liefde uit. ‘Maar wat absoluut nooit lastig mag zijn? En zeker niet agressief?! Omstanders. Betrokkenen. Burgers. Je familie, vrienden en kennissen. Wild vreemden.’
Jij bent namelijk je werk aan het doen’, schrijft ze op haar website Lieke Schrijft. ‘ Je kennis en kunde laat je keer op keer los op een nieuwe patiënt, een situatie, een casus. Je leeft mee en toont empathie, maar terwijl je woorden meelevend zijn is je handelen daadkrachtig. En terwijl je bezig bent met het proberen te redden van een leven, wordt je belaagd. Belaagd door omstanders. Familie, vrienden, vage kennissen en onbekenden. Voor jou zijn ze allemaal volstrekt onbekend. Die onbekenden komen dichter en dichter bij terwijl jij op je knieën bezig bent met het redden van een leven.’
‘Een onbekend leven. Je weet niet hoe hij heet. Of hij een geharde crimineel is of een geliefde docent op de basisschool van je neefje. Je weet niet of hij besmettelijke ziektes heeft, je weet niet waar hij vandaan komt, je weet niet waar hij naartoe onderweg was. Je weet niet of hij medicatie gebruikt. Je weet niet of hij spruitjes lust of dat hij volgende weekend naar Parijs gaat en daar op zijn knieën gaat voor de liefde van zijn leven. Je weet niets van deze persoon. En het kan je feitelijk gezien ook niet schelen. Jij wilt alleen zijn leven redden.’
Omstanders staan dit echter regelmatig in de weg, schrijft de agente. ‘De omstanders komen dichterbij. Terwijl jij in een kwetsbare positie zit op je knieën op de grond. Ze schreeuwen en roepen en voor jou klinkt alles boos. Je kan jezelf niet meer horen praten tegen je collega. Je krijgt een duw, iemand trekt aan je schouder. De politie probeert met handen en voeten een veilige werkruimte voor je te creëren. Daar waar jij de ruimte en de rust hebt voor het redden van het onbekende leven wat voor dood op de grond ligt.’
Volgens Lieke is er geen enkel excuus goed genoeg voor dit gedrag. ‘Natuurlijk kan je last hebben van emoties. Misschien ben je boos, vindt je iets onterecht, gaat iets je te langzaam. Of juist zonder uitleg veel te snel. Maar weet je? Het zijn niet jouw zaken. Hou je in. Heb respect. Tel tot tien. Ga weg. Loop lekker door als je dat al tig keer gevraagd is. Pak een taxi. Ga naar huis. Donder op.’
Lees het volledige artikel van Lieke na de klik.
Door: Redactie